به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، این مطلب خود موجب ایجاد سوالاتی می شود: از آن جایی که بافت ریوی به طور دائم استرس فراوانی را به دلیل در معرض آلودگی های مختلف محیطی بودن، متحمل می شود، به نظر می رسد که ریه ها باید مکانیسم های ترمیمی ویژه ای نیز داشته باشند که آن ها را از این آسیب های محیطی در امان دارد. همان طور که می دانیم انواع مختلف بافت های بالغ بدن دارای سلول های بنیادی نیز هستند که این امر در مورد ریه ها نیز صدق می کند. مطالعات نشان می دهد که ریه ها دارای سلول های بنیادی ریوی اندوژن هستند که تحقیق روی آن ها هنوز در مراحل اولیه و جنینی قرار دارد. اخیرا مطالعاتی صورت گرفته است که بر توانایی تمایزی این سلول ها به برخی از سلول های ریوی تاکید دارد. مزیت استفاده از این سلول های بنیادی بالغ این است که آن ها را می توان از خود بافت اصلی(بومی) بدست آورد و تکثیر کرد و سپس برای کاربردهای درمانی بدون این که خطر رد پیوند وجود داشته باشد استفاده کرد. متاسفانه مشکلی که وجود دارد این است که اگر فرد دچار نقص ریوی ژنتیکی(مانند فیبروز کیستیک) باشد، این سلول ها نیز این موتاسیون را به همراه دارند و در نتیجه قبل از این که این سلول های بنیادی اندوژن مجددا به فرد برگردانده شوند باید آن ها را تصحیح کرد. چالش هایی برای استفاده از این سلول های بنیادی اندوژن وجود دارد: از آن جایی که این سلول ها را از خود بیمار می گیرند، ممکن است این روش در مورد برخی از بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک که در مراحل پیشرفته قرار دارند، موثر نباشد. با توجه به پتانسیل این سلول ها تمایل زیادی به استفاده از این سلول ها وجود دارد اما یکی از مشکلات موجود عدم روش مناسب و غیرتهاجمی برای به دست آوردن این سلول های بنیادی است. از دیگر مشکلات می توان به این اشاره کرد که حفظ این سلول ها در مرحله تمایز نیافته سخت است. به نظر می رسد با درک بهتر و بیشتر سلول های بنیادی ریوی اندوژن، بتوان گام های بهتری در جهت درمان بیماری های ریوی مزمن از جمله فیبروز کیستیک برداشت.

پایان مطلب/